We danced the night away

Hej,

Piątek.

Wolny piątek.

Skończyłam czytać Colleen Hoover & Tarryn Fisher Never Never

"Nie kocham cię.Nic a nic.

I nie pokocham.

Nigdy, przenigdy.

Czasem wspomnienia mogą być gorsze niż zapomnienie. Charlie i Silas są jak czyste karty. Nie wiedzą, kim są, co do siebie czują, skąd pochodzą ani co wydarzyło się wcześniej w ich życiu. Nie znają swojej przeszłości. Pomięte kartki, tajemnicze notatki i fotografie z nieznanych miejsc muszą im pomóc w odkryciu własnej tożsamości.

Ale czy można odbudować uczucia? Czy można chcieć przypomnieć sobie… że ma się krew na rękach? A jeśli prawda jest tak szokująca, że tylko zapomnienie chroni przed szaleństwem? Umysły Silasa i Charlie pełne są mrocznych tajemnic.

On zrobi wszystko, by wskrzesić wspomnienia.

Ona za wszelką cenę chce je pogrzebać.

Nigdy nie zapominaj, że to ja jako pierwszy cię pocałowałem.

Nigdy nie zapominaj, że będziesz ostatnią, którą pocałuję.

I nigdy nie przestawaj mnie kochać.

Nigdy…"

Jak najbardziej fajna książka, składająca się z trzech części. Mimo wszystko po Colleen spodziewałam się lepszego zakończenia i większych emocji przy czytaniu, tego mi najbardziej brakowało. 

[Uwaga na spojlery]

Do końca to nie dowiedzieliśmy się dlaczego Charlie i Silas gubili pamięć, co do samego zakończenia nie zostało jasno wyjaśnione, a ostatnie zdania są jak najbardziej niezrozumiałe, ten epilog był niepotrzebnie wprowadzany. Trzecia część powinna być napisana zupełnie inaczej, powinna wszystko wyjaśnić, pociągnąć wątek miłości siostry Charlie Janette i brata Silasa Londona. No cóż, ogólnie mówiąc książka dobra, bo przeczytałam ją w ciągu dwóch dni, ale tak czy inaczej mogłaby być lepsza.

_____________________

Obecnie pozostało mi już tylko umyć się i będę mogła kontynuować nową książkę Sześć lat później - ta jak najbardziej mnie zachwyca, humor i sposób pisania autora są po prostu świetne, już nie wspominając o wydarzeniach i uwaga pomyłce pogrzebu. No nic, jeszcze aktualnie oglądam film Świadek bez pamięci.

♥